24 juli 2012 In het ziekenhuis :(

Vandaag ook weer later begonnen bij de paarden. Ik ben momenteel te moe op erg vroeg op te staan en dus eerst even rustig aan doen ’s ochtends. Rond half 9 naar de paarden om Altie te helpen met het rijden op Theuns. Theuns was vandaag niet erg fijn voor haar om te rijden. Ook heeft zij hem vandaag voor het eerst na de tijd gelongeerd en gezien hoe goed hij eigenlijk reageert om mijn stem. Het galopperen van hem gaat steeds beter en daar ben ik blij om. Daarna moesten mij wij van Marlise even door de stallen stappen om te kijken wel boxen goed schoon gemaakt moesten worden en tegelijkertijd konden wij van een aantal paarden het voer veranderen. Het was helaas al koffie/theetijd voor het personeel en toen die tijd afgelopen was tegen iedereen gezegd dat er weer wat voer is veranderd en dat er boxen schoongemaakt moet worden.
Altie en ik zijn samen Delilah gaan doen. Eerst longeren en daarna als eerst Altie erop. Dit vond ze geweldig, zo braaf als Delilah is en ze is heel fijn om te rijden. Ik heb na Altie ook eventjes op Delilah gereden en ze is inderdaad geweldig. Daarna ben ik Tjalf gaan rijden. Het begin was erg fijn en hij luisterde prima, maar dat veranderde in 1 seconde. Hij wou een andere kant uit als dat ik wou en toen gleed ik er af. Er was nog niets aan de hand en dus stapte ik er weer op. Alleen toen werd hij bizar, zoals nog nooit iemand hem gezien heeft. Een paar rondes bleef ik zitten maar met 1 voet in de beugel is het toch wel erg moeilijk en dus kon ik mij uiteindelijk niet meer houden en werd ik met een behoorlijke vaart tegen de omheining gelanceerd. Beide benen behoorlijk bezeerd. Met mijn rechterbovenbeen raakte ik precies de rand van het muurtje en met mijn andere been wisten wij eerst nog niet. Ik ben 40 minuten of zo in de arena blijven liggen. Zo gauw ik wou zitten of iets werd ik zo dizzy en beroerd dat ik gelijk weer ging liggen. Altie vroeg telkens of ik iets gebroken had, ik zei nee dat niet. Uiteindelijk had ze haar eigen auto opgehaald en in de arena gereden om mij te kunnen verplaatsen, maar ik wist niet hoe ik daar in moest komen in een zithouding. Omdat mijn benen te zeer deden. Inmiddels was Marlise ook weer thuisgekomen en met haar auto de arena in gereden. Haar auto is wel veel hoger maar dan kan ik tenminste liggen. En dus hebben Marlise en Altie mij opgetild en in Marlise haar auto gelegd en toch maar op naar het ziekenhuis voor foto’s. In het ziekenhuis aangekomen werd ik op een ‘rolbed’ getild en naar een klein kamertje met gordijnen gebracht. Het was daar vreselijk benauwd en ook niet 100% schoon. Het duurde even voordat er iemand bij mij kwam kijken en mijn hartslag, etc. afnam. Ook duurde het een hele tijd voordat ze mij überhaupt wat voor de pijn gaven. En dit was voor de verplegers nogal moeilijk omdat mijn aderen op dit moment niet goed te zien waren. Weer een tijd later werd ik naar de X-stralen afdeling gebracht. Altie was bij mij gebleven in het ziekenhuis, want Marlise moest de kinderen van school gaan halen. Clarise schrok zich helemaal kapot en was in paniek of het echt wel goed met mij zou gaan. Uiteindelijk werden na een tijd wachten de X-stralen/foto’s genomen van mijn beide benen, heup, knie en nek. De foto’s van mijn nek moesten 2 keer over. Ik moest in zo nare houding liggen dat ik begon te trillen en daarom werden de foto’s niet duidelijk genoeg. Wij kregen redelijk snel de uitslag dat er niets gebroken was, gelukkig .
En dus werd ik weer terug gebracht naar het eerste kamertje en wachten tot dat de dochter zou komen met een advies qua medicijnen, etc. Dit duurde nogal en Marlise, Altie en ik vroegen of wij niet gewoon konden gaan. Ze hadden een rolstoel opgehaald voor mij en toen dachten ze dat ik wel weer op mijn benen zou kunnen staan om in de rolstoel te klimmen. Maar dit lukte niet en toen gingen de alarmbellen pas af bij de doktoren. Toen wouden ze pas mijn benen goed bekijken en wat testen doen. Ze dachten dat ik een of ander syndroom in mijn been had, waarbij ik mijn been kon verliezen. Dat is best beangstigend om te horen, maar ik dacht kan mijn benen nog voelen en bewegen dus dat zal het vast niet zijn. Marlise en Altie hadden contact proberen te zoeken met een dokter van een ander ziekenhuis die beter is, maar die was in operatie en dus niet bereikbaar. Ik had inmiddels al een brief ondertekend om naar huis te gaan en dat het op eigen risico was. Omdat ze toen nog niet hadden uitgelegd wat er daadwerkelijk kon gebeuren. Marlise had inmiddels contact gehad met Jolanda (waarmee ik naar Zuid-Afrika ben gevlogen), zij is ook arts. En zij zei als ze het over dat syndroom hebben dan kan je donders uitkijken en dus zijn wij langer gebleven. Alleen al die tijd hadden ze verder niets meer met mij gedaan en ze wouden dat ik eerst een dikke rekening moest betalen van 25.000 ZAR (€ 2500,-), zonder dat ze nog iets gedaan hadden of dat wij wisten wat ze precies gingen en wouden doen. Ik kreeg later een klein mini stukje ijs op mijn been, net of dat dan helpt! Marlise had inmiddels weer contact gezocht met Jolanda en zij zei als het dat syndroom is dan kun je na 2/3 uren je voet niet meer voelen. Ik had inmiddels al 7 uren of zo in het ziekenhuis gelegen en kon mijn voet/tenen prima voelen en bewegen. Dus vroegen wij of die ondertekende brief nog geldig was en dat wij naar ‘huis’ mochten. Ik kan net zo goed ‘thuis’ zitten mijn been in de gaten te houden en ijs erop te doen. En dus rond half 7 ’s avonds eindelijk lekker naar ‘huis’. Het enigste nadeel was dat ik nu hulpbehoevend was, aangezien ik niet met mijn gewicht op mijn iets betere been kon staan. En dus moesten Marlise en Altie mij door het huis heen slepen. Alleen was dit niet ideaal omdat ze beide korter als mij zijn en ik probeerde mee te helpen wat mij daardoor weer erg pijn veroorzaakte. Ik ben op een luie stoel gaan zitten voor de rest van de avond met mijn benen omhoog en ijs erop. De kinderen waren super blij mij te zien en Clarise viel mij dan ook gelijk in de armen (zij was zo erg geschrokken). Altie heeft lekkere lasagne voor ons gemaakt en is uiteindelijk ook blijven slapen om mij te kunnen helpen. Rond half 11 hebben ze mij door het huis heen gesleept naar Danielle haar slaapkamer, waar ik zou slapen zodat ze mij in de gaten konden houden en mij ook niet helemaal naar mijn verblijf hoefden te slepen.
Ik raad iedereen aan om niet iets ernstigs te krijgen in Zuid-Afrika. De ziekenhuizen zijn toch heel anders dan in Nederland en je moet flink betalen vooraf zonder dat je weet wat ze met je gaan doen. Blij dat ik snel naar 'huis' ben gegaan en niet ben gebleven!